Erinnerungen an eine besondere Freundschaft
Am 25. April 2021 starb die letzte niederländische Überlebende des Dachauer KZ-Außenlagers Agfa Kamerawerke, Willemijn Petroff-van Gurp, im Alter von 102 Jahren. Die Schüler Jelle Braaksma und Jop Bruin verfassten 2013 ein Gedächtnisblatt für sie. Das war der Anfang einer tiefen Freundschaft. Jelle erinnert sich daran.
Eine formelle Begegnung im Rahmen des Gedächtnisbuchprojektes war 2012 der Anfang einer langen, herzlichen Freundschaft. In den folgenden Jahren stand ich, ebenso wie Jop, Willemijn sehr nahe. Wir besuchten sie sehr gerne. Jedes Mal verbrachten wir schöne Stunden zusammen, schwelgten in Erinnerungen und genossen leckeres Essen und Trinken. Willemijn wollte alles über unser Leben als junge Studenten wissen. Und wir wollten gerne erfahren, wie ihr Leben, beispielsweise die Jahre, die sie in Kanada und Italien verbracht hat, verlaufen ist. Wir waren wirklich aneinander interessiert und dies führte zu einer gewissen Ausgeglichenheit in unserer Beziehung. Wir waren schon bald sehr vertraut mit ihr, auch weil sie sehr gut wusste, was sich in ihrer Umgebung abspielte und was die Menschen beschäftigte. Der Altersunterschied von 76 Jahren, der zwischen uns bestand, fiel weg. Er spielte keine Rolle mehr.
Wir haben schöne Erinnerungen an unsere gemeinsamen Stunden: eine Bootfahrt über die Eems, die vielen Spaziergängen um den Teich vor dem Altersheim, in dem sie die letzten Jahren wohnte, einen Ausflug zum Strand. Es war immer toll. Willemijn lehrte uns nicht nur Limoncello zu genießen (sie hatte ja lange in Italien gewohnt), sondern machte uns auch deutlich, wie wir unserem Leben einen Sinn geben können – für uns selbst und für andere. Für ihre Freundschaft sind wir ihr dankbar. Eine schöne Erinnerung, die uns immer begleiten wird.
Herinneringen aan een bijzondere vriendschap
Op 25 april 2021 overleed Willemijn Petroff-van Gurp. Ze was 102 jaar en de laatste Nederlandse overlevende van Agfa Kamerawerk, een buitenkamp van Dachau. Voor het herinneringsboek schreven scholieren Jelle Braaksma en Jop Bruin in 2013 een biografie over haar. Dat was het begin van een hechte vriendschap. Jelle blikt terug.
Een formele ontmoeting voor het schoolproject Geen nummers maar Namen in 2012 was de start van een warme, jarenlange vriendschap. In deze jaren ben ik, en dan spreek ik ook namens Jop Bruin, bijzonder gehecht geraakt aan Willemijn. We zochten haar graag op. Elke ontmoeting stond in het teken van het delen van fijne momenten, het ophalen van mooie herinneringen en lekker eten en drinken. Willemijn wilde graag over het leven van jonge studenten praten en wij, als jonge studenten, wilden graag weten hoe haar leven eruit zag toen zij bijvoorbeeld in Rome en Canada woonde. We waren oprechte geïnteresseerd in elkaars leven en dat creëerde een bepaald mate van gelijkwaardigheid. Het voelde al snel bijzonder vertrouwd met Willemijn. Dit kwam mede doordat zij goed op de hoogte was van wat er speelde in haar omgeving en in de omgeving van anderen. Het leeftijdsverschil van 76 jaar speelde geen rol. Wij hebben warme herinneringen naar aan de momenten die we met Willemijn deelden. Een boottochtje over de Eems, een rondje lopen om de vijver, een dagje naar het strand. Het waren allemaal prachtige momenten. Buiten het waarderen van een koud glas limoncello (Willemijn woonde lange tijd in Italië) maakte ze ons duidelijk hoe wij betekenis kunnen geven aan onszelf en aan anderen. Het was een mooie vriendschap waar wij erg dankbaar voor zijn. Een mooie herinnering die ons altijd zal bijblijven.
(5.7.21; Text: Jelle Braaksma)